15/09/13
A TERRA VISTA DENDE NEPTUNO
En 1990, cando o Voyager 2 deixou Neptuno e dispúxose a saír do Sistema Solar, virou para tomar a última foto da Terra. Entón puidemos ver a imaxe máis lonxana dela, a 6.000 millóns de quilómetros.
Un importante astrónomo norteamericano, Carl Sagan, fai unha reflexión sobre a Terra no Universo.
Un importante astrónomo norteamericano, Carl Sagan, fai unha reflexión sobre a Terra no Universo.
O punto máis distante así,
tal vez non teña un particular interese,
pero para nós é diferente.
Consideremos novamente este punto.
Isto que está aquí, é o noso fogar
iso somos nós
nel están tódolos que amamos,
tódolos que coñeces,
tódolos de quen escóitache falar
e tódolos seres humanos quen fosen,
que viviron as súas vidas.
O conxunto da nosa ledicia e o noso sufrimento.
Miles de relixións, ideoloxías e doutrinas económicas.
Cada cazador e cada recolector,
cada heroe e cada covarde,
cada creador e destrutor de civilizacións,
cada rei e cada plebeo,
cada xove parella de namorados,
cada nai e pai.
Nenos con esperanza
Inventores e exploradores
cada formador de moral,
cada “superstar”,
cada “líder supremo”,
cada santo e pecador da historia da nosa especie.
Unha mota de po suspendida nun raio de sol.
A Terra non é máis que un pequenísimo gran
que forma parte dunha praia de area cósmica.
Pensa nos ríos de sangue
derramados por centos de xenerais e emperadores
para conseguir a gloria e ser os amos momentáneos
dunha fracción do punto.
Pensa nas crueis visitas sen fin
que os habitantes dunha esquina deste píxel
fixeron contra os a penas distinguíbeis habitantes
dalgunha outra esquina.
A impaciencia por matarse uns a outros,
a xeración de ferventes odios,
as nosas posturas,
a nosa presunción imaxinada,
a falsa ilusión que temos de ter un lugar privilexiado no Universo
son desafiadas por este pálido punto de luz.
O noso planeta é unha mota solidaria.
Na inmensa escuridade cósmica,
en toda esta extensa escuridade,
non hai ningunha pista.
Que a axuda virá doutra parte para salvarnos de nós mesmos.
A Terra é o único mundo coñecido ata o momento capaz de albergar vida.
Non existe outro lugar ao cal a nosa especie poida migrar.
Visitar?
Sí.
Establecerse?
Aínda non.
Gústenos ou non polo momento,
a Terra é o lugar onde estamos.
Díxose que a astronomía é unha experiencia construtora de carácter e humildade.
Quizais non exista maior demostración da tolería da presunción humana
que esta imaxe distante
do noso diminuto mundo.
Para min,
recálcase a nosa responsabilidade
de compartir máis amablemente uns cos outros.
Para preservar e coidar
este puntiño azul pálido
que temos coñecido
tal vez non teña un particular interese,
pero para nós é diferente.
Consideremos novamente este punto.
Isto que está aquí, é o noso fogar
iso somos nós
nel están tódolos que amamos,
tódolos que coñeces,
tódolos de quen escóitache falar
e tódolos seres humanos quen fosen,
que viviron as súas vidas.
O conxunto da nosa ledicia e o noso sufrimento.
Miles de relixións, ideoloxías e doutrinas económicas.
Cada cazador e cada recolector,
cada heroe e cada covarde,
cada creador e destrutor de civilizacións,
cada rei e cada plebeo,
cada xove parella de namorados,
cada nai e pai.
Nenos con esperanza
Inventores e exploradores
cada formador de moral,
cada “superstar”,
cada “líder supremo”,
cada santo e pecador da historia da nosa especie.
Unha mota de po suspendida nun raio de sol.
A Terra non é máis que un pequenísimo gran
que forma parte dunha praia de area cósmica.
Pensa nos ríos de sangue
derramados por centos de xenerais e emperadores
para conseguir a gloria e ser os amos momentáneos
dunha fracción do punto.
Pensa nas crueis visitas sen fin
que os habitantes dunha esquina deste píxel
fixeron contra os a penas distinguíbeis habitantes
dalgunha outra esquina.
A impaciencia por matarse uns a outros,
a xeración de ferventes odios,
as nosas posturas,
a nosa presunción imaxinada,
a falsa ilusión que temos de ter un lugar privilexiado no Universo
son desafiadas por este pálido punto de luz.
O noso planeta é unha mota solidaria.
Na inmensa escuridade cósmica,
en toda esta extensa escuridade,
non hai ningunha pista.
Que a axuda virá doutra parte para salvarnos de nós mesmos.
A Terra é o único mundo coñecido ata o momento capaz de albergar vida.
Non existe outro lugar ao cal a nosa especie poida migrar.
Visitar?
Sí.
Establecerse?
Aínda non.
Gústenos ou non polo momento,
a Terra é o lugar onde estamos.
Díxose que a astronomía é unha experiencia construtora de carácter e humildade.
Quizais non exista maior demostración da tolería da presunción humana
que esta imaxe distante
do noso diminuto mundo.
Para min,
recálcase a nosa responsabilidade
de compartir máis amablemente uns cos outros.
Para preservar e coidar
este puntiño azul pálido
que temos coñecido
Carl Sagan (1934-1996)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)