28/01/16
13/01/16
09/01/16
19/01/15
24/11/13
23/11/13
O RÍO DA CORUÑA CHÁMASE MONELOS
O RÍO QUE LATEXA BAIXO OS NOSOS PÉS
Tódalas grandes cidades teñen río. París ten ó río Sena, Londres ó Támesis, Viena o Danubio, Alexandría o río Nilo; a cidade de A Coruña tamén ten un grande río chamado Monelos.
Non ten a lonxitude do Nilo (o río máis longo do mundo) nin a caudalosidade do Amazonas pero é o río máis importante que temos a pesar da ignorancia e o maltrato padecido.
Trátase dun río que está na súa maioría de percorrido mergullado por debaixo das nosas avenidas e rúas e transformado nunha verdadeira Cloaca Máxima como na Roma antiga. O río Monelos (que se chama Mesoiro) canda atravesa o noso barrio e que pasa a poucos metros do instituto, non ten os caimáns dos ríos ecuatoriais pero si unha gran variedade de fauna bañándose nas súas augas turbas por onde navegan veleiros de ferralla e nubes de deterxente.
Dende os outeiros de Feáns ó Areal de San Diego, o río Monelos está hoxe tristemente esquecido, canalizado, sepultado. A súa canle regaba as leiras vizosas de Elviña, San Cristovo das Viñas, Monelos e a Gaiteira. Del bebían as Cernadas, a Camposa, a Horta Grande, O Carracedo, as Mariñas Douradas.
Co paso do tempo, o río foise convertendo no sumidoiro onde ían parar tódalas augas escuras.
O seu traxecto é pequeno, máis intenso, varios brazos importantes enchen o seu caudal. O principal nace un chisco máis arriba do lugar da Castiñeira, rega o val de Feáns e tira cara Mesoiro.
Para salvar o desnivel, formaba unha fervenza que servía para mover as rodas dun batán ou martinete que lle deu nome ó lugar; este tramo de río foi recentemente entubado e fervenza da Coruña desapareceu sen que puidésemos facerlle unha despedida.
Tras estes antigos rápidos, o río volve agromar á superficie (despois de atravesar por embaixo o polígono de Pocomaco). Segue por Someso e a Cabana ata a Ponte de Pedra, onde se axunta cos outros brazos de auga que enchen o seu caudal.
Outro rego nace en Pastoriza, baixa por onda Meicende, a Grela, o Bosque, chega ata San Cristovo das Viñas e desauga no principal nas Laxes de Orro.
Na Fontenova principia outro regato, pasa polas Torres Velas e desemboca no anterior á altura do Bosque.
Da parte de Elviña, dende os rueiros do Souto e do Escorial tamén baixa un afluente importante. E outro máis vén dende Eirís de Abaixo, cruza as Cernandas ata a Ponde de Pedra. Na actualidade, a partir da Ponte de Pedra, o río desaparece definitivamente convertido en sumidoiro. Xusto aquí o río do recordo entraba na Granxa Agrícola. O noso río servía de fronteira, dende aquí ata a súa desembocadura, entre o concello da Coruña e o antigo concello de Oza.
Tiña sona de regato, mais o seu caudal era quen de mover os rodicios dos muíños de Reboredo e da Trigá.
Tras dos muíños, tirando cara á Gaiteira, tamén tiña a súa particular conca do Rhur, comporta pola fundición de “Solórzano” os depósitos da Campsa e a antiga estación do ferrocarril.
Antes do encontro final coa inmensidade oceánica no Areal de San Diego, o río Monelos, na súa vellez, vivía unha experiencia mística e transcendente na Horta das Monxas, entre canas de bambú.
Xa que na cidade non hai sitio para el, que ninguén nos roube a súa memoria.
15/09/13
A TERRA VISTA DENDE NEPTUNO
En 1990, cando o Voyager 2 deixou Neptuno e dispúxose a saír do Sistema Solar, virou para tomar a última foto da Terra. Entón puidemos ver a imaxe máis lonxana dela, a 6.000 millóns de quilómetros.
Un importante astrónomo norteamericano, Carl Sagan, fai unha reflexión sobre a Terra no Universo.
Un importante astrónomo norteamericano, Carl Sagan, fai unha reflexión sobre a Terra no Universo.
O punto máis distante así,
tal vez non teña un particular interese,
pero para nós é diferente.
Consideremos novamente este punto.
Isto que está aquí, é o noso fogar
iso somos nós
nel están tódolos que amamos,
tódolos que coñeces,
tódolos de quen escóitache falar
e tódolos seres humanos quen fosen,
que viviron as súas vidas.
O conxunto da nosa ledicia e o noso sufrimento.
Miles de relixións, ideoloxías e doutrinas económicas.
Cada cazador e cada recolector,
cada heroe e cada covarde,
cada creador e destrutor de civilizacións,
cada rei e cada plebeo,
cada xove parella de namorados,
cada nai e pai.
Nenos con esperanza
Inventores e exploradores
cada formador de moral,
cada “superstar”,
cada “líder supremo”,
cada santo e pecador da historia da nosa especie.
Unha mota de po suspendida nun raio de sol.
A Terra non é máis que un pequenísimo gran
que forma parte dunha praia de area cósmica.
Pensa nos ríos de sangue
derramados por centos de xenerais e emperadores
para conseguir a gloria e ser os amos momentáneos
dunha fracción do punto.
Pensa nas crueis visitas sen fin
que os habitantes dunha esquina deste píxel
fixeron contra os a penas distinguíbeis habitantes
dalgunha outra esquina.
A impaciencia por matarse uns a outros,
a xeración de ferventes odios,
as nosas posturas,
a nosa presunción imaxinada,
a falsa ilusión que temos de ter un lugar privilexiado no Universo
son desafiadas por este pálido punto de luz.
O noso planeta é unha mota solidaria.
Na inmensa escuridade cósmica,
en toda esta extensa escuridade,
non hai ningunha pista.
Que a axuda virá doutra parte para salvarnos de nós mesmos.
A Terra é o único mundo coñecido ata o momento capaz de albergar vida.
Non existe outro lugar ao cal a nosa especie poida migrar.
Visitar?
Sí.
Establecerse?
Aínda non.
Gústenos ou non polo momento,
a Terra é o lugar onde estamos.
Díxose que a astronomía é unha experiencia construtora de carácter e humildade.
Quizais non exista maior demostración da tolería da presunción humana
que esta imaxe distante
do noso diminuto mundo.
Para min,
recálcase a nosa responsabilidade
de compartir máis amablemente uns cos outros.
Para preservar e coidar
este puntiño azul pálido
que temos coñecido
tal vez non teña un particular interese,
pero para nós é diferente.
Consideremos novamente este punto.
Isto que está aquí, é o noso fogar
iso somos nós
nel están tódolos que amamos,
tódolos que coñeces,
tódolos de quen escóitache falar
e tódolos seres humanos quen fosen,
que viviron as súas vidas.
O conxunto da nosa ledicia e o noso sufrimento.
Miles de relixións, ideoloxías e doutrinas económicas.
Cada cazador e cada recolector,
cada heroe e cada covarde,
cada creador e destrutor de civilizacións,
cada rei e cada plebeo,
cada xove parella de namorados,
cada nai e pai.
Nenos con esperanza
Inventores e exploradores
cada formador de moral,
cada “superstar”,
cada “líder supremo”,
cada santo e pecador da historia da nosa especie.
Unha mota de po suspendida nun raio de sol.
A Terra non é máis que un pequenísimo gran
que forma parte dunha praia de area cósmica.
Pensa nos ríos de sangue
derramados por centos de xenerais e emperadores
para conseguir a gloria e ser os amos momentáneos
dunha fracción do punto.
Pensa nas crueis visitas sen fin
que os habitantes dunha esquina deste píxel
fixeron contra os a penas distinguíbeis habitantes
dalgunha outra esquina.
A impaciencia por matarse uns a outros,
a xeración de ferventes odios,
as nosas posturas,
a nosa presunción imaxinada,
a falsa ilusión que temos de ter un lugar privilexiado no Universo
son desafiadas por este pálido punto de luz.
O noso planeta é unha mota solidaria.
Na inmensa escuridade cósmica,
en toda esta extensa escuridade,
non hai ningunha pista.
Que a axuda virá doutra parte para salvarnos de nós mesmos.
A Terra é o único mundo coñecido ata o momento capaz de albergar vida.
Non existe outro lugar ao cal a nosa especie poida migrar.
Visitar?
Sí.
Establecerse?
Aínda non.
Gústenos ou non polo momento,
a Terra é o lugar onde estamos.
Díxose que a astronomía é unha experiencia construtora de carácter e humildade.
Quizais non exista maior demostración da tolería da presunción humana
que esta imaxe distante
do noso diminuto mundo.
Para min,
recálcase a nosa responsabilidade
de compartir máis amablemente uns cos outros.
Para preservar e coidar
este puntiño azul pálido
que temos coñecido
Carl Sagan (1934-1996)
10/06/13
29/05/13
A BATALLA DE MARATÓN
Esta batalla deu nome á proba máis importante das Olimpiadas
O maratón é unha proba atlética de resistencia coa categoría olímpica que consiste en percorrer unha distancia de 42.195 metros. Forma parte do programa olímpico na súa categoría masculina dende 1896, e en 1984 incorporouse a categoría feminina.
A súa orixe atópase na xesta do soldado grego Filípides quen no ano 490 a.C. (batalla de Maratón), morreu de fatiga tras ter percorrido esta distancia dende a localidade de Maratón ata Atenas para anunciar a vitoria sobre o exército persa. En honor á hazaña de Filípedes creouse unha competición co nome de maratón. Esta proba quedará incluída nos xogos olímpicos contemporáneos de 1896, celebrados en Atenas, polo Barón Pierre de Coubertin.
Nestes primeiros xogos Olímpicos o gran heroe foi o gañador da proba do maratón, un pastor grego, que foi seleccionado case por obriga por un oficial do exército grego. Antes da saída permaneceu dous días en oración e facendo xaxún. Ao final da carreira entrou en solitario pola meta para delirio dos seus compatriotas, salvando así a honra helénica, dado que foi o único triunfo grego nunha proba de atletismo nestes xogos. Esta vitoria o convertiu nun personaxe rico, incluso un carniceiro ofreceuse a darlle carne de por vida e un zapateiro a calzalo. Morreu sen faltarlle de nada.
Os 42.195 m polos que hoxe en día coñecemos o Maratón datan do ano 1908, cando se celebraron os xogos Olímpicos de Londres e a raíña estableceu, sen querelo, esta lonxitude como a distancia oficial da carreira de resistencia por antonomasia. Os 42 quilómetros do maratón eran a distancia que había entre Windsor do estadio de White City, en Londres. Os derradeiros metros foron engadidos para que o final tivese lugar fronte o palco presidencial do estadio.
42 quilómetros sen zapatillas
Hai máis de 50 anos o etíope Bikila gañou a proba de maratón nas olimpiada Roma
Non o coñecía ninguén. Abebe Bikila presentouse nos Xogos Olímpicos de Roma como un neno. Cheo de ilusión e con moitas gañas de impresionar. Cóntase incluso que aquel 10 de setembro de 1960 os espectadores cruzaban apostas acerca de cantos quilómetros do maratón aguantarían aqueles dous atletas etípoes, camisola verde oliveira e pantalón vermello, que se presentaron descalzos na liña de saída.
Só un home cría neles. O seu entrenador. O sueco Niskanen, reclutado polo Goberno etíope para detectar atalentoss atléticos, aseguraba que o máis alto dos dous chegaría á meta e antes que ninguén. Bikila fora engadido, pouco antes de que despegara o avión para Roma. Substituíu ao seu compatriota Bitatu, que se fracturara o nocelo xogando ao fútbol. Abebe, sarxento da garda persoal do emperador Haile Selassie (O Negus) presentouse nos Xogos sen zapatillas. A marca Adidas, patrocinadora olímpica, facilitoulle un par para que as utilizase no maratón. O atleta probounos. Chegou a entrenarse con elas, peron non terminaron de convencerlle. Poucas horas antes da saída, o atleta tomou a decisión de correr descalzo.
A proba contaba cun favorito claro, o marroquí Rhadi, gañador aquel ano do prestixiosos Cross das Nacións. Ao paso polos 20 quilómetros (1h02:49, un ritmo rápido), Rhadi comprobou con sorpresa que aquel etiópe dos pés espidos seguía ao seu lado.
Vista dende o outro lado, a historia era diferente. Niskanen avisar a Bikila de que se fixara no dorsal número 26, o de Rhadi, e se pegase a el. Pero por algunha razón, o marroquí non se colocara o dorsal oficial do maratón senon o que utilizou días antes nos 10.000 metros. O etíope Bikila mirou a todas partes non pelotón ignorando que Rhadi co número 185 era o home que corría ao seu lado.
Caeu a noite na cidade eterna. A Vía Apia presentaba un aspecto máxico, iluminada con miles de antorchas para conducir aos atletas ata o Arco de Constantino, baixo o que se atopaba a meta. De pronto apereceu o home descalzo. Bikila tomara vantaxe ao fina e cruzou a meta nun crono de 2h15:16.2, unha nova mellor marca mundial.
28/05/13
27/05/13
HERACLES (HÉRCULES) UN HEROE
Heracles/Hércules Heracles ou Hércules era un dos deuses máis importantes da mitoloxía grega. Fillo de Zeus e unha mortal, Alcmena, representaba a forza física empregada para liberar ao mundo e aos homes de monstros. A figura de Heracles está moi presente en todo o Mediterráneo e identificouse con héroes doutras culturas. A nosa cultura abunda en lugares e monumentos relacionados con Hércules ou Heracles. Recordas algún?
View more presentations from Susana Losada
08/05/13
16/02/13
14/02/13
13/02/13
Megalitismo na ría de Arousa
A illa dos mortos
Sabedes que nos illotes cercanos á Illa de Arousa hai restos de antigos dólmenes? Un conto, non é prehistoria pero pode ser real como a poesía, a mitoloxía e a literatura...: A illa de Avalon onde estan os antigos restos do rei Arturo ao mellor están nesta illa.
11/02/13
GROENLANDIA
THULÉ O LUGAR HABITADO SITUADO MÁIS O NORTE DO MUNDO
Grenlandia (en kalaallisut: Kalaallit Nunaat, ou Terra dos Grenlandeses, en dinamarqués: Grønland) é un territorio de Dinamarca, situado xunto ao Océano Ártico e ao norte do Océano Atlántico. É a illa máis grande do mundo, estando case o 84% da súa superficie está cuberta por xeo, ademais do país cunha menor densidade de poboación.
Aínda que fisicamente é parte do continente norteamericano, Grenlandia atópase politicamente ligado a Europa dende fai máis dun milenio, pertencendo ata 1814 a Noruega pasando, ese mesmo ano, ao dominio de Dinamarca. En 1979, foille concedido autogoberno á illa, cunha relación coñecida en dinamarqués como Rigsfællesskabet, e en novembro de 2008 celebrou un referendo para ampliar a autonomía con vistas a unha futura independencia.
Groenlandia ten 2.166.086 km² (algo máis de catro veces España). É a illa máis grande do mundo despois da illa continente de Australia. Preto do 80% do territorio (1.755.637 km²) está cuberto de xeo, polo que constitúe a segunda reserva deste no planeta, por detrás da existente na Antártida. Por outra banda, a superficie libre de xeo (410.449 km²) é maior que a de Xapón, cunha baixa densidade de poboación. O extremo setentrional da illa está libre da capa de xeo, debido a que o aire é demasiado seco para producir a neve esencial para a creación da capa de xeo.
Cun clima polar, posúe apenas unhas pequenas zonas costeiras onde a temperatura durante o verán supera os 10 °C, polo que a súa vexetación é de tundra e a agricultura inexistente.
Divisións políticas de Groenlandia
Concello
|
Superficie
|
Poboación
|
Mapa
|
Kujalleq
|
32.500km²
|
9.700 habitantes (2009)
|  |
Qaasuitsup
|
660.000 km²
|
19.000 habitantes (2009)
|  |
Qeqqata
|
115.500 km²
|
12.300 habitantes (2009)
|  |
Sermersooq
|
635.600 km²
|
23.000 habitantes (2009)
|  |
O Parque Nacional de Grenlandia do nordeste é unha área non incorporada e non forma parte de ningún concello, sendo ademais o parque nacional máis grande do mundo, cunha área de 972.000 kilómetros cadrados. A base aérea de Thule é unha área non incorporada como enclave dentro do municipio de Qaasuitsup.
Área
|
Superficie
|
Poboación
|
Mapa
|
Parque Nacional de Grenlandia do nordeste
|
972.000 km²
|
50 habitantes (2009)
|
 |
Poboación
Groenlandia ten unha poboación estimada no ano 2009 de 57.600 habitantes, dos cales 88% son inuit ou mestizos de dinamarqueses e inuit, sendo o 12% restante de orixe europea, principalmente procedentes de Dinamarca.
A maioría da poboación é luterana e viven principalmente ao longo dos fiordes do sudoeste da illa principal, onde se atopa a capital Nuuk, xa que posúen alí un clima relativamente ameno. O interior da illa atópase deshabitado.
Lingua
Tanto o grenlandés como o dinamarqués foron utilizados en asuntos públicos dende o establecemento do goberno autónomo en 1979, e a maioría da poboación fala ambas as linguas.
O grenlandés é a lingua máis popular das linguas esquimo-aleutianas e posúe máis falantes que todas as outras linguas da familia xuntas. Dentro de Grenlandia, tres dialectos son recoñecidos dentro desta lingua.
Economía
Grenlandia posúe abondosos recursos minerais, entre os que destacan o zinc, chumbo, mineral de ferro, carbón, molibdeno, ouro, platino e uranio. En 1994, o descubrimento de petróleo, zinc e ouro, promete mudar a economía, aínda bastante dependente de Dinamarca, así pois hoxe a economía baséase na extracción de bens minerais ademais da pesca e caza de focas e baleas. A caza da foca marca a vida dos habitantes do norte, dependendo hoxe criticamente da pesca e das exportacións de pescado, sendo a industria da pesca de camaróns a máis rendible do país, xunto coa emisión e venta de selos postais.
O turismo é o único sector con algún potencial a curto prazo, mais é limitado debido á curta temporada e aos custos elevados. O sector público, incluíndo empresas públicas e municipios, desempeña un papel predominante na economía de Grenlandia.
THULÉ
(Tuli o Tyle) é un termo usado na antigüidade para referirse a un lugar, xeralmente unha illa, no norte lonxano, xeralmente Escandinavia.
«Derradeira Thule» na xeografía romana e medieval pode ser calquera lugar distante situado máis alá das fronteiras do mundo coñecido.
Thulé é na actualidade o nome dunha base polar fundade en 1910 por Knud Rasmussen no norte da vía de Baffin que chegou ser un concello da Grenlandia gobernada por Dinamarca. Os thule, unha cultura paleo-esquimal antecesora dos inuit groenlandeses modernos, denominaron Thulé á rexión. En 1953, no contexto da guerra fría, os Estados Unidos estableceron unha base aérea. A poboación nativa foi forzada a restablecerse en Qaanaaq, a 108 kilómetros ao norte. Vívese fundamentalmente da caza na actualidade.
14/10/12
OS 14 OITOMIL
Os cumios máis elevados do mundo teñen 14 picos que superan os 8.000 metros de altitude. O máis coñecido é o Everest (o teito do mundo) pero hai outros trece que teñen o privilexio de superar esta marca. Todos eles no cordal máis alto do planeta Terra, no cordal Mansiri Himal, ou o que é o mesmo o cordal do Himalaia.
Os 14 son: Everest, K2, Kanchenxunga, Lhotse, Makalu, Cho Oyu, Dhaulagiri, Manaslu, Nanga Parbat, Annapurna, Gasherbrum I, Broad Peak, Gasherbrum II e Shisha Pangma.
A continuación imos ir dicindo algúns datosde estes picos tan emblemáticos, imos ir de maior a menor altitude.
EVEREST: (8.848m) Foi chamado en honor ao xeral George Everest (xeógrafo e topógrafo galés responsábel de elaborar o primeiro mapa topográfico da India entre 1830 e 1843), aínda que na zona do val do Khumbu dise Deodunga (montaña sagrada), en nepalés chámase Sagarmatha (fronte do ceo) e en tibetano Chomolunga (Nai do universo).
A primeira ascensión foi realizada polo neocelandés Edmund Hillary e polo sherpa Tenzing Norgay en 1953.
Ten 15 rutas de ascensión e as máis importantes son a do outeiro norte e a do outeiro sur. Esta última describirase brevemente: pártese dende Nepal na poboación de Lukla, a 2.860 metros de altitude, para que vos fagades unha idea os habitantes viven nun punto máis elevado que o cumio de Galicia (Pena Trevinca 2.127 m) coa súa correspondente falta de osíxeno que se dá na atmosfera a partir dos 2.000 metros. Dende aquí, coa axuda sherpas portadores, subirase ata o campo base, a uns 5.800 metros, todo o material necesario chegando a cargar ata 60 kg de masa no seu lombo. Chégase ao campo base, o val do Solu Khumbu. A partir de aquí necesitase a un sherpa de altura que acompaña e axuda aos escaladores a establecer os diferentes campos bases. O primeiro tramo ou Campo I sitúase aos 6.100m de altitude facendo a ruta ata a lingua de xeo do glaciar Khumbu, o tramo máis perigoso pois o glaciar está en constante movemento, móvese uns catro metros ao día. Dende o Campo I ao Campo II a 6.500 m atravésase o Val do Silencio, xa que pola súa orografía non hai case vento neste tramo. O terceiro tramo chega ao Campo III a 7.470 m escalando a cara norte do Lhotse, que comparte ruta co Everest, mediante unhas cordas fixas. O 4º tramo chega ao Campo IV a 8.000 m, entrando xa na zona da morte, onde o ser humano só pode vivir 48 horas a partir dos 8.000 m debido á pouca concentración de osíxeno que hai na atmosfera. O último tramo é ata a cima, cun gran desnivel e unha gran ruta levando de 10 a 12 horas de marcha para logo estar na cima do mundo tan só 30 minutos debido a que se xoga a vida nesta famosa zona.
A primeira ascensión foi no año1954 e foi realizada por Lino Locedelli e Achille Compagnoni.
É unha montaña maldita para as mulleres, xa que as cinco primeiras mulleres que o ascenderon morreron. Este maleficio foi roto pola alpinista vasca, Edurne Pasaban, que non só logrou escalar o K2, senón que ascendeu aos outros trece oitomil.
NCHENXUNGA: (8.586 m) Kangchen Dzönga (cinco tesouros da neve), xa que ten 5 picos superiores aos 8.000 m.
A primeira ascensión realizouse en 1955 por George Band e Joe Brawn.
LHOTSE: (8.516 m) Lhotse é o seu nome tibetano e o seu significado é pico sur. Ao principio considerábase unha montaña xa que esta a pouca distancia do monte Everest.
LHOTSE: (8.516 m) Lhotse é o seu nome tibetano e o seu significado é pico sur. Ao principio considerábase unha montaña xa que esta a pouca distancia do monte Everest.
A primeira ascensión foi en 1956 realizada por unha expedición suíza, que ademais subiu o Everest. O Lhotse ten cinco rutas na súa cara sur e unha na súa cara oeste.
MAKALU: (8.463 m) En chinés dise Makaru e en Pinyin Mǎkǎlǔ Shān. Esta a 22 km do Everest e foi ascendido por primeira vez en 1955 por LionelTerray e Jean Couzy.
Ten dous picos subsidiarios o Kangchungtse e o Chomo Lonzo.
A, que é un paso xeado que serve como ruta comercial entre o Tíbet e os sherpas de Khumbu. A primeira ascensión data de 1954 por unha expedición austríaca.
DHAULAGIRI: (8.167 m) O seu nome provén do sanscrito quees Dhavala Giri e significa montaña branca. O pico Dhaulagiri atópase nun macizo co mesmo nome, que é un cordón subsidiario da cordilleira do Himalaya. A primeira ascensión foi realizada en 1960 por Kurt Diemberger, Diener, Forrer, Schelbert, Nyima Dorji e Nawang Dorji.
MANASLU: (8.156 m) Manas significa mente en sanscrito e tamén coñécese como Kutang. A primeira ascensión foi en 1956 por un equipo xaponés.
NANGA PARBAT: (8.125 m) O seu nome en Urdu significa montaña espida, xa que é unha montaña illada que destaca polas súas neves sempre vivas. Considérase o oitomil máis perigoso, é chamada a montaña asasina.
GASHERBRUM I: (8.068 m) Tamén chamado K5 (5º pico do Karakorum) e Hidden Peak, por ser o pico máis lonxano do Karakorum. Foi ascendido por primeira vez no ano 1958 por PeteSchoening e Andy Kauffman.
BROAD PEAK: (8.047 m) ou K3 (3º pico do Karakorum) ou Faichan Kangri. Foi ascendido por alpinistas austríacos por primeira vez no ano 1957.
GASHERBRUM II: (8.035 m) Coñecido como K4 (4º pico do Karakorum) ou Graxa brum (montaña fermosa). É un dos picos máis accesibles e foi ascendido por unha sociedadaustríaca no ano 1956.
10/10/12
O MEDITERRÁNEO, UNHA ZONA INESTABLE DA TERRA. A erupción do Etna, o maior volcán activo de Europa
O 24 de novembro de 2006 as cinzas emitidas polo volcán Etna (situado na illa de Sicilia perto da localidade de Catania) acadaron unha altura de máis de 500 m, e obrigaron a pechar o aeroporto de Catania. As persoas que transitaban polas rúas tiveron que facelo cun paraugas aberto para se protexeren da chuvia de cinzas.
Do cráter Sueste segue xurdindo lava que escorrega suavemente polas abas do volcán, aínda que non representa un perigo para as persoas.
Aínda que a erupción de 1969 destruíu parcialmente a cidade de Catania e ao longo da súa historia sufriu diversos terremotos, os seus habitantes aprenderon a convivir coa actividade do volcán, que sempre causa inquietude.
Neste video podemos observar os efectos do volcán no ano 2002.
Aínda que a erupción de 1969 destruíu parcialmente a cidade de Catania e ao longo da súa historia sufriu diversos terremotos, os seus habitantes aprenderon a convivir coa actividade do volcán, que sempre causa inquietude.
Neste video podemos observar os efectos do volcán no ano 2002.
09/10/12
OS VOLCÁNS E A HISTORIA. O Vesubio destruíu as cidades de Pompeia e Herculano no ano 79
O Vesubio é un volcán activo situado fronte á baía de Nápoles (Italia) na rexión de Campania. A altitude é de 1.871 metros e pertence á cordilleira principal italiana, os Apeninos.
O 24 de agosto do ano 79 houbo unha erupción na que foron sepultadas as cidades do imperio romano Pompeia e Herculano. Tras aquel episodio, o volcán entrou en erupción en moitas ocasións. Considérase como un dos volcáns máis perigosos do mundo, xa que ao redor viven uns tres millóns de persoas e as súas erupcións foron moi violentas; trátase da zona volcánica máis densamente poboada do mundo. É o único volcán situado na parte continental de Europa en activo actualmente. Os outros dous volcáns italianos que entraron en erupción na centuria actual atópanse en illas: o Etna en Sicilia e o Stromboli nas illas Eolias.
Tanto gregos como romanos consideraban que se trataba dun lugar sagrado adicado ao heroe ou semideus Heracles/Hércules, do cal tomou o nome a cidade de Herculano, situada na base do monte.
O 24 de agosto do ano 79 houbo unha erupción na que foron sepultadas as cidades do imperio romano Pompeia e Herculano. Tras aquel episodio, o volcán entrou en erupción en moitas ocasións. Considérase como un dos volcáns máis perigosos do mundo, xa que ao redor viven uns tres millóns de persoas e as súas erupcións foron moi violentas; trátase da zona volcánica máis densamente poboada do mundo. É o único volcán situado na parte continental de Europa en activo actualmente. Os outros dous volcáns italianos que entraron en erupción na centuria actual atópanse en illas: o Etna en Sicilia e o Stromboli nas illas Eolias.
Tanto gregos como romanos consideraban que se trataba dun lugar sagrado adicado ao heroe ou semideus Heracles/Hércules, do cal tomou o nome a cidade de Herculano, situada na base do monte.
08/10/12
TEMPORAL NA CORUÑA (9-XI-2010)
A auga é un axente externo que erosiona o relevo.
As ondas mariñas actúan sobre o litoral desgastando as rochas e as áreas urbanizadas pola acción do home.
Observade os efectos devastadores que tivo o temporal no paseo marítmo coruñés o nove de novembro.
Outro vídeo nos presenta o que pasou no inverno do 2008.
As ondas mariñas actúan sobre o litoral desgastando as rochas e as áreas urbanizadas pola acción do home.
Observade os efectos devastadores que tivo o temporal no paseo marítmo coruñés o nove de novembro.
Outro vídeo nos presenta o que pasou no inverno do 2008.
07/10/12
Chus Lago, unha galega que atravesou o polo Sur
A alpinista galega converteuse na primeira muller española en alcanzar o Polo Sur xeográfico (fazaña que conseguíu o pasado 8 de xaneiro de 2009).
En Vigo foi recibida por moita xente e moitos dos seus familiares e amigos. Esperábaa a súa tía cunha tortilla de patacas na man. E é que a alpinista afirmou que, en máis dunha ocasión no seu periplo pola Antártida, soñaba con comer ese manxar, o que lle axudou a "levar mellor" o sufrimento.
Chus Lago percorreu durante 58 días a Antártida. No ano 1999 escalou o Everest.
«Sutís» diferenzas entre a viaxe ao Polo de Alberto de Mónaco e o de Chus Lago
O Libro Guinness abre as súas páxinas á xesta do príncipe Alberto de Mónaco, que o 16 de xaneiro (oito días despois da alpinista Chus Lago) converteuse no ser humano que realizou a viaxe máis cómoda e pracenteiro ao Polo sur.
Basta comparar a súa proeza coa excusión da galega Chus Lago, uns días antes, para valorar a verdadeira dimensión da súa empresa, de 1.238 quilómetros de percorrido, polos 1.130 da aventureira. Ademais, a realeza monegasca poderá presumir de cubrir en dez días o camiño que Chus completou en 59.
Si, porque poucos recordarán o día de mañá en Mónaco o sutil detalle de que a expedicionaria realizou o perc
orrido sobre esquíes, desafiando co seu corpo refachos de vento de 150 quilómetros por hora, mentres o príncipe usou para desprazarse unha moto de neve que desafiou as inclemencias do tempo co parabrisas e da que se apeou tan só dez quilómetros antes do obxectivo para chegar ao Polo sur esquiando.
orrido sobre esquíes, desafiando co seu corpo refachos de vento de 150 quilómetros por hora, mentres o príncipe usou para desprazarse unha moto de neve que desafiou as inclemencias do tempo co parabrisas e da que se apeou tan só dez quilómetros antes do obxectivo para chegar ao Polo sur esquiando.Tampouco merece a pena incidir demasiado no trineo (pulka) de 130 quilos de peso que tivo que arrastrar Chus Lago durante a viaxe para dispor de provisións. á fin e ao cabo o príncipe cargou cos prismáticos e a bandeira que no nome de Mónaco cravou sobre chan antártico. Para maior gloria da nobreza retratou o momento á beira dun pingüín emperador.
En canto ao adestramento, a alpinista galega preparouse previamente en países nórdicos, tirando de trineos cun peso similar á pulka para ir practicando, mentres o chofer do príncipe arrastrou o Rolls-Royce varias veces ata os próximos Alpes para que don Alberto familiarizásese co aire xélido, similar ao que atoparía na súa aventura.
Unha aventura que realizou acompañado por un experto explorador surafricano, que sempre é máis meritorio, xa que se asume unha responsabilidade dobre ao ter que coidar do acompañante.
02/10/12
Europa bórrase do mapa. As proxeccións cartográficas
En 1988, uns investigadores da revista National Geographic pediron a 3.800 nenos de 49 países que debuxasen o mapa do mundo. A maioría dos rapaces - africanos, asiáticos, americanos - colocaron Europa no centro do mapa. Sen sabelo, reproduciron a mesma visión eurocéntrica legada polos seus antepasados dende a época colonial, a proxección de Mercator, a mesma que todo occidental ten na cabeza como un feito obxectivo ante o que non cabe a máis mínima dúbida.
Un mapa non é máis que unha ollada, trazada historicamente cunha carga ideolóxica, ás veces inocente, que adoita xerar controversia. Mentres o mapa do poder real no mundo está cambiando radicalmente, desprazando a Europa cada vez máis ao oeste e colocando no centro a Estados Unidos e a China, as vellas polémicas sobre o eurocentrismo seguen vivas.
As dúas proxeccións de mapas que máis axitaron o mundo da cartografía son as de Mercator (1569) e a de Peters (1974). Representar fielmente nun plano unha esfera achatada polos polos - un elipsoide de revolución, que dirían os expertos - é o reto dos cartógrafos desde o século XVI. Desgrazadamente, é imposible; sempre haberá unha parte que quede distorsionada.
En 1569, o pai de todos eles, o flamenco Gerardo Mercator ideou unha forma de proxectar o mundo esférico meténdoo nun cilindro. O mapa, unha ferramenta útil para os navegantes da época, é o mesmo que se ensinou nas escolas. Coloca Europa no centro e representa fielmente a forma dos continentes, pero esaxera os tamaños dos países a medida que se achegan aos polos. Grenlandia, por exemplo, aparece cun tamaño similar ao de África, aínda que a súa superficie é de 2,1 millóns de quilómetros cadrados, mentres que a do continente é de 30,1 millóns.
Da mesma forma, a masa continental do que aínda seguimos chamando norte ocupa moito máis espazo que a do sur. A realidade é que o sur ocupa o dobre, uns 100 millóns de quilómetros cadrados. En calquera caso, as inexactitudes de Mercator non poden atribuírse a supostas intencións deshonestas; o home só quería que os barcos non se perdesen no océano Atlántico.
Quen si resultou un experto en propaganda foi Arno Peters. En 1974, este berlinés que fora cineasta, organizou unha rolda de prensa para arremeter contra o mapa de Mercator e presentar o seu. A proxección de Peters respectaba as superficies reais dos países, pero non as súas siluetas, a maioría das que aparecían demasiado estiradas. Os cartógrafos derónlle no lombo -Arthur Robinson definiu o mapa como un calzón longo, mollado e farrapento colgado do Ártico - pero a visión politicamente correcta de Peters calou na Unesco e na ONG, que adoptaron o mapa para mostrar a súa sensibilidade cara a África e Asia. Ademais, Peters non fixera máis que apropiarse dunha proxección case idéntica elaborada en 1855 por James Gall, un relixioso escocés con menos sentido do espectáculo.
"Non soamente é doado mentir con mapas; é esencial", sinala o experto estadounidense Mark Monmonier no seu libro Como mentir con mapas (How to lie with maps, 1996), onde revisa como os mapas serviron historicamente para facer propaganda. Monmonier propón un método moito máis efectivo que o de Peters para resaltar a importancia crecente de China ou India: os cartogramas.
Este tipo de mapas non se fai atendendo ás coordenadas para representar con fidelidade a superficie terrestre. Son simplemente gráficos que permiten explicar como distribúense os países segundo determinadas variables estatísticas. A iso dedícanse páxinas web como worldmapper.org ou gapminder.org, ferramentas estupendas para elaborar cartogramas.
Como será o mapa do mundo dentro duns anos? Se pintásemos un cartograma xeopolítico que deixase claro quen manda no mundo, Todos os expertos consultados coinciden en que serán os avances tecnolóxicos os que determinarán principalmente quen mandará no mundo. "A ciencia é a que define a innovación e iso é o que marca a produtividade dun país e, polo tanto, o seu crecemento económico", sinala Fernando Vallespín, catedrático de Ciencia Política e da Administración. "China vai gañando poder militar. O centro cópano China e Os estados unidos", propón Cristina Manzano, directora da revista Foreign Policy en España.
"Hai outros factores, como a educación e o número de universidades potentes, pero todos están ligados a ese criterio económico e tecnolóxico", explica Antonio Marquina, catedrático de Seguridade e Cooperación nas Relacións Internacionais, que achega as predicións económicas do Goldman sachs para 2050. Segundo a análise do grupo de investimento, China e Os Estados Unidos coparían a primeira e segunda praza respectivamente. Outros países como Brasil, India e Rusia dominan as primeiras prazas. Só Alemaña segue mantendo certo poderío. España non aparece nin sequera na lista dos 20 primeiros. Unha proxección similar é a que achegan os expertos de Worldmapper para 2015.
Moitas cousas poden pór todo do revés de aquí a 2050, pero, probablemente, se a revista National Geographic repetise o seu experimento nesa data, os nenos europeos debuxarían a China e Os Estados Unidos no centro e arrinconarían a Europa ao extremo oeste do mapamundi.
Álvaro de Cózar, El País 20/03/2010
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)